De mening van twee kunstcritici
Leo Duppen, in ‘Kunstbeeld’: “Het werk van Nienke van Eck is wel omschreven als Poëtisch Realisme vanwege de verstilde beelden die ze in haar schilderijen oproept, toch is er eerder sprake van een naturalistische dan van een realistische benadering. Men zou haar werk naturalistisch kunnen noemen omdat de natuur, het landschap zoals zij dat op haar vele reizen over de wereld gezien heeft het belangrijkste thema vormt in haar schilderijen. De foto’s die zij onderweg gemaakt heeft worden in het atelier uitgewerkt, maar niet op een ‘realistische’ wijze, zij worden ‘verwerkt’. De objectieve registratie van het beeld, door middel van de foto, vormt de basis van een verregaande reductie, waarbij niet alleen elk overbodig detail, maar zelfs elk spoor dat getuigt van menselijk aanwezigheid, uit het schilderij wordt weggelaten. De lege zandvlakten, maar ook de huizen zonder ramen krijgen daardoor iets surrealistisch. De leegte die kenmerkend is voor haar schilderijen is echter niet verstild integendeel, steeds is er de voelbare spanning dat de strakheid van het het land elk ogenblik verstoord kan worden. Want ook al beeldt Nienke van Eck de mens niet uit, steeds wordt de suggestie gewekt dat deze onverwacht van achter de heuvels, in het gezichtsveld kan opduiken en de stilte van de natuur kan verbreken. In haar kunst wordt elk overbodig detail weggelaten, daarin ligt haar grote kracht”
Antonie den Ridder naar aanleiding van de tentoonstelling ‘Het verlaten universum’ (Gerechtsgebouw Rotterdam):”Van Eck schildert huizen, telefoonpalen, spoorbanen en zeegezichten. Het feit, dat de mens niet fysiek figureert in de werken, heeft kunstcritici ertoe gebracht te discussiëren over etiketten als ‘poëtisch realistisch of ‘naturalistisch’. Maar die omschrijvingen lijkt de visie die Van Eck in haar werken bijna tastbaar maakt, nauwelijks recht te doen. In de werktitel ‘Het verlaten universum’ zit geen pijnlijk afscheid verscholen. De afwezigheid van menselijke figuranten is eerder een formeel uitgangspunt. In een dergelijk uitgebalanceerde compositie zouden menselijke figuren alleen maar in de weg lopen en de horizon vervuilen met hun aanwezigheid.
Van Eck toont ons de schoonheid van de wereld na de grote schoonmaak. Vaak werkt ze met extreem lage horizonnen en opmerkelijke perspectieven. Ze heeft een voorkeur voor de plastische weergave van haar onderwerpen ontwikkeld die een beeldhouwer niet zou misstaan. De vreemde lichtval staat volledig in dienst van de ruimtelijke illusie. In een verlaten universum verpozen de Erasmusbrug, de lichtbeelden van het Telecommunicatiegebouw en de schilderijen van Nienke van Eck frictieloos naast elkaar. Zo mooi kan een wereld zonder betweterige mensjes zijn.”
Reviews on the work of Nienke van Eck
Leo Duppen in ‘Kunstbeeld’: ‘the work of Nienke van Eck has been described as Poetic Realism owing to the tranquil images she evokes in her paintings, yet I think she achieves a naturalistic rather than a realistic approach. Her work could be described as naturalistic because the nature and landscapes she has witnessed on her many trips around the world, form an important theme in her paintings. The pictures she gathered during those travels are worked on in her studio, not in a realistic way, but by following her own individual style. The reproduction of a photographic image, forms the basis of a radical reduction, whereby every non essential detail together with any trace of human presence are deleted from the painting. The empty sand plains and houses without windows have a surrealistic appearance. The emptiness that characterizes her paintings is not a tranquil one. On the contrary, there is a feeling that the cleanness could be disrupted at any moment. The fact that Nienke van Eck refrains from painting any living creature, does not mean that they cannot turn up at any moment behind the hills or in direct view, and by appearing thus are able to disrupt the silence of the landscape. In her art every non essential element is omitted, that is her great strength’.
Antonie den Ridder about her exhibition ‘The Forsaken Universe’ in the ‘Rechtbank Rotterdam (‘the Courthouse Rotterdam’): ‘Van Eck paints houses, telegraph poles, railtracks and seascapes. The fact that humans do not participate in her paintings, has led critics to describe the work as poetic realism or naturalism. These views however do not fit the vision van Eck clearly shows in her work. The title ‘The forsaken universe’ would suggest a painful farewell, but actually this is not so. She chose the absence of human beings as a formal starting point. In her balanced composition there is no place for human figures as such a presence would ruin the horizon.
Van Eck shows us the beauty of the world following the clean-up. She often works with extreme horizons and remarkable perspectives and has developed a view of her subjects similar to that of a sculptor. The mysterious lighting forms the optical illusion and thus one can imagine the Erasmus bridge, the lights of the Telecommunication building and the paintings of Nienke van Eck all in perfect harmony. It describes how beautiful a world can be without pedantic human beings’